تون ميران پور مير ، آئون اوهان در مگتو
داتا پنهنجي درون ڪو درهو دان ڏيو
قرب اچي ڪوجهيء تي سهڻا پاڻ ڪيو

مٽي جا ملير تنهن مٽيء وڏو مان
جڙي جنهن مان راس ٿيو اڄوڪو انسان
چيري پيٽ مٽيء جو نوچي لڌئي نان
ڏورڻ ڪارڻ ڏٿ جي مليو ديس مهان
لٿو شڪ گمان جڏهن ڪل پئي ڪن فيڪون جي

تنهنجي آزاديء جي لاء مرڪي مرڪي ساه ڏيان
وار ڪو توتي ڪري سو ڀلا مان ڪيئن سهان
سر ڏيان پر ڪين ڏيان مان اي سنڌو تنهنجي مٽي
ماٿ لايان يا چمان مان اي سنڌو تنهنجي مٽي
سر نمايان لڱ نه لايان اي سنڌو تنهنجي مٽي
ع غ تبسم

خوشبوء تنهنجي خاڪ جي مشڪ عنبر کان مٿي
ڇا پڄن رابيل موتيا مهڪ جا تومان اٿي
مينديء بدران مان لايان اي سنڌو تنهنجي مٽي
ع غ تبسم .